Του
Μάριου Χριστοδούλου
(Από το www.philenews.com)
Μέσα στη μαυρίλα των ημερών, την απέραντη θλίψη και τον πόνο που σπαράζουν την καρδιά από τις φονικές πυρκαγιές στην Αττική, ξεπετάγεται και μια αχτίδα ελπίδας που αφήνει να αιωρείται ανεξίτηλη η αισιοδοξία της ύπαρξής σου. Μέσα από τις στάχτες αναδύεται η συμπόνια και το φιλότιμο, πλημμυρίζει η αλληλεγγύη. Και κάθε φορά το αποδεικνύεις. Αυτός είσαι Ανθρωπάκο; Αυτός που με τον τρόπο και τις ενέργειές σου εκπέμπεις το εκτυφλωτικό εκείνο φως που ζεσταίνει τις ψυχές; Που επαναφέρει το χαμόγελο ακόμη και στον «ετοιμοθάνατο» και του δίνει το αντίδοτο της παρηγοριάς; Αυτός είσαι και το απέδειξες περίτρανα στην Αττική! Στη μεγαλύτερη καταγεγραμμένη φονική πυρκαγιά στην ιστορία του ελληνικού έθνους. Δήλωσες το «παρών» σου με το πιο εκκωφαντικό τρόπο. Στο διάβα σου δεν στήθηκαν εμπόδιο ούτε οι διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις, ούτε οι πολιτικές μα ούτε και οι εθνικές.
Η μαζική κινητοποίηση και ανταπόκρισή σου για βοήθεια ήταν άμεση και άκρως συγκινητική. Όλοι όσοι ζήσαμε παρόμοιες καταστάσεις γνωρίζουμε τι εστί και δυστυχώς ο ελληνισμός τις ζει συχνά.
Έδωσες απλόχερα την αγάπη σου και είναι η απάντηση στον άλλο σου μισό εαυτό. Στον μικροπρεπή και τον κάθε Αμβρόσιο. Ανέδειξες για ακόμη μία φορά τις αδυναμίες του κρατικού μηχανισμού και τις σκοπιμότητες που κυριεύουν το σάπιο κατεστημένο σύστημα που εσύ ο ίδιος διαχειρίζεσαι. Τουλάχιστον, απέδειξες ότι είσαι ακόμα Άνθρωπος, δεν κοιτάς μόνο την πάρτη σου, δεν πτοείσαι από τα παιγνίδια της μοίρας και στέκεσαι στο ύψος τον περιστάσεων.
Μπροστά στο δράμα, τον θάνατο και την καταστροφή, δεν χρειάζεται να πεις πολλά, μα ούτε και αναλύσεις χωράνε. Το κακό έγινε... και το μούδιασμα είναι ίδιο, χωρίς αμφιβολία όπως και το κενό που αισθάνεσαι στο στομάχι και τον κόμπο στον λαιμό. Αρκούν οι πράξεις σου για να επισκιάσουν τα πάντα.
Ακόμα και τα κοινωνικά δίκτυα, απέδειξες ότι δεν είναι μόνο ένα εργαλείο αυτοπροβολής αλλά όταν χρησιμοποιούνται σωστά, μπορούν να παίξουν καθοριστικό ρόλο σε τέτοιου είδους καταστάσεις.
Αν αυτός είσαι ανθρωπάκο, ο άλλος τότε ποιος είναι; Ο χαιρέκακος, ο εμπρηστής, ο εγκληματίας, ο σφαγέας πολεμιστής που στο μέτωπο μετατρέπεται σε κτήνος και κατασπαράζει στο πέρασμά του τον συνάνθρωπό του σπέρνοντας την καταστροφή.
Αλήθεια, είσαι ο ίδιος; Δεν μπορεί, από τη μία να καταθέτεις ψυχή και από την άλλη να την αφαιρείς... Κι αν έτσι είναι Ανθρωπάκο, πώς γίνεται να συνυπάρχουν το καλό με το κακό; Τόσο μεγάλο μπέρδεμα στον καλωδιωμένο σου εγκέφαλο;
Από καταβολής κόσμου η μεγάλη μάχη που γίνεται μεταξύ καλού και κακού καλά κρατεί.
Αναντίρρητα αυτή η μάχη είναι ένα αιώνιο πρόβλημα. Και δεν είναι μόνο φιλοσοφικό ή θεολογικό. Είναι θέμα υπαρξιακό, αφού έχει να κάνει με τη δική μας ύπαρξη, ως παρουσία της δικής μας οντότητας πάνω στη γη, η οποία έχει να επιλέξει κάθε φορά δύο δρόμους: του Ηθικού ή του Ανήθικου, της Αρετής ή της Κακίας, του Αγαθού ή του Πονηρού, του Ενάρετου ή μη Ενάρετου κ.λπ.
Κατά συνέπεια, η αιώνια διαμάχη του καλού με το κακό είναι πρωτίστως μάχη που έχει να κάνει με τον εσωτερικό σου κόσμο ο οποίος γαληνεύει και ηρεμεί μόνον όταν μία πράξη του διαπιστώνει ότι έχει ευεργετικά αποτελέσματα γύρω του, στον συνάνθρωπό σου. Κι αυτό θεωρεί καλό. Την ήρεμη και καθαρή συνείδησή του. Μια συνείδηση που είναι αναμφίβολα ταυτισμένη με την αγάπη!
Αυτή η διαμάχη σε έχει μετατρέψει σε μία διχασμένη προσωπικότητα. Σημασία έχει ότι το καλό βρίσκεται ακόμα μέσα σου και σου υπενθυμίζει κάθε φορά ότι είσαι Άνθρωπος, κι έτσι να παραμείνεις, να νοιάζεσαι και να παρέχεις έμπρακτα την βοήθειά σου σε όποιον την έχει ανάγκη, διαφορετικά θα αυτό-αφανιστείς.
Μακάρι η ανεπανάληπτη αυτή εκδήλωση της καλοσύνης σου να αποτελέσει τον κανόνα της ύπαρξής σου και την πυξίδα για το πώς θα πρέπει να πορευτεί η κοινωνία μας από εδώ και πέρα. Ευχής έργο στο τέλος να επικρατήσει το καλό και να αφανίσει το κακό.
Αυτός είσαι Ανθρωπάκο;: www.philenews.com
(Από το www.philenews.com)
Μέσα στη μαυρίλα των ημερών, την απέραντη θλίψη και τον πόνο που σπαράζουν την καρδιά από τις φονικές πυρκαγιές στην Αττική, ξεπετάγεται και μια αχτίδα ελπίδας που αφήνει να αιωρείται ανεξίτηλη η αισιοδοξία της ύπαρξής σου. Μέσα από τις στάχτες αναδύεται η συμπόνια και το φιλότιμο, πλημμυρίζει η αλληλεγγύη. Και κάθε φορά το αποδεικνύεις. Αυτός είσαι Ανθρωπάκο; Αυτός που με τον τρόπο και τις ενέργειές σου εκπέμπεις το εκτυφλωτικό εκείνο φως που ζεσταίνει τις ψυχές; Που επαναφέρει το χαμόγελο ακόμη και στον «ετοιμοθάνατο» και του δίνει το αντίδοτο της παρηγοριάς; Αυτός είσαι και το απέδειξες περίτρανα στην Αττική! Στη μεγαλύτερη καταγεγραμμένη φονική πυρκαγιά στην ιστορία του ελληνικού έθνους. Δήλωσες το «παρών» σου με το πιο εκκωφαντικό τρόπο. Στο διάβα σου δεν στήθηκαν εμπόδιο ούτε οι διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις, ούτε οι πολιτικές μα ούτε και οι εθνικές.
Η μαζική κινητοποίηση και ανταπόκρισή σου για βοήθεια ήταν άμεση και άκρως συγκινητική. Όλοι όσοι ζήσαμε παρόμοιες καταστάσεις γνωρίζουμε τι εστί και δυστυχώς ο ελληνισμός τις ζει συχνά.
Έδωσες απλόχερα την αγάπη σου και είναι η απάντηση στον άλλο σου μισό εαυτό. Στον μικροπρεπή και τον κάθε Αμβρόσιο. Ανέδειξες για ακόμη μία φορά τις αδυναμίες του κρατικού μηχανισμού και τις σκοπιμότητες που κυριεύουν το σάπιο κατεστημένο σύστημα που εσύ ο ίδιος διαχειρίζεσαι. Τουλάχιστον, απέδειξες ότι είσαι ακόμα Άνθρωπος, δεν κοιτάς μόνο την πάρτη σου, δεν πτοείσαι από τα παιγνίδια της μοίρας και στέκεσαι στο ύψος τον περιστάσεων.
Μπροστά στο δράμα, τον θάνατο και την καταστροφή, δεν χρειάζεται να πεις πολλά, μα ούτε και αναλύσεις χωράνε. Το κακό έγινε... και το μούδιασμα είναι ίδιο, χωρίς αμφιβολία όπως και το κενό που αισθάνεσαι στο στομάχι και τον κόμπο στον λαιμό. Αρκούν οι πράξεις σου για να επισκιάσουν τα πάντα.
Ακόμα και τα κοινωνικά δίκτυα, απέδειξες ότι δεν είναι μόνο ένα εργαλείο αυτοπροβολής αλλά όταν χρησιμοποιούνται σωστά, μπορούν να παίξουν καθοριστικό ρόλο σε τέτοιου είδους καταστάσεις.
Αν αυτός είσαι ανθρωπάκο, ο άλλος τότε ποιος είναι; Ο χαιρέκακος, ο εμπρηστής, ο εγκληματίας, ο σφαγέας πολεμιστής που στο μέτωπο μετατρέπεται σε κτήνος και κατασπαράζει στο πέρασμά του τον συνάνθρωπό του σπέρνοντας την καταστροφή.
Αλήθεια, είσαι ο ίδιος; Δεν μπορεί, από τη μία να καταθέτεις ψυχή και από την άλλη να την αφαιρείς... Κι αν έτσι είναι Ανθρωπάκο, πώς γίνεται να συνυπάρχουν το καλό με το κακό; Τόσο μεγάλο μπέρδεμα στον καλωδιωμένο σου εγκέφαλο;
Από καταβολής κόσμου η μεγάλη μάχη που γίνεται μεταξύ καλού και κακού καλά κρατεί.
Αναντίρρητα αυτή η μάχη είναι ένα αιώνιο πρόβλημα. Και δεν είναι μόνο φιλοσοφικό ή θεολογικό. Είναι θέμα υπαρξιακό, αφού έχει να κάνει με τη δική μας ύπαρξη, ως παρουσία της δικής μας οντότητας πάνω στη γη, η οποία έχει να επιλέξει κάθε φορά δύο δρόμους: του Ηθικού ή του Ανήθικου, της Αρετής ή της Κακίας, του Αγαθού ή του Πονηρού, του Ενάρετου ή μη Ενάρετου κ.λπ.
Κατά συνέπεια, η αιώνια διαμάχη του καλού με το κακό είναι πρωτίστως μάχη που έχει να κάνει με τον εσωτερικό σου κόσμο ο οποίος γαληνεύει και ηρεμεί μόνον όταν μία πράξη του διαπιστώνει ότι έχει ευεργετικά αποτελέσματα γύρω του, στον συνάνθρωπό σου. Κι αυτό θεωρεί καλό. Την ήρεμη και καθαρή συνείδησή του. Μια συνείδηση που είναι αναμφίβολα ταυτισμένη με την αγάπη!
Αυτή η διαμάχη σε έχει μετατρέψει σε μία διχασμένη προσωπικότητα. Σημασία έχει ότι το καλό βρίσκεται ακόμα μέσα σου και σου υπενθυμίζει κάθε φορά ότι είσαι Άνθρωπος, κι έτσι να παραμείνεις, να νοιάζεσαι και να παρέχεις έμπρακτα την βοήθειά σου σε όποιον την έχει ανάγκη, διαφορετικά θα αυτό-αφανιστείς.
Μακάρι η ανεπανάληπτη αυτή εκδήλωση της καλοσύνης σου να αποτελέσει τον κανόνα της ύπαρξής σου και την πυξίδα για το πώς θα πρέπει να πορευτεί η κοινωνία μας από εδώ και πέρα. Ευχής έργο στο τέλος να επικρατήσει το καλό και να αφανίσει το κακό.
Αυτός είσαι Ανθρωπάκο;: www.philenews.com
