Register to follow

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

«Τι μου δίνει ζωή τελικά;»


Από
ergazomenoimetropolis.blogspot.gr
(Επιστολή απολυμένου)

Λάβαμε και δημοσιεύουμε την ακόλουθη επιστολή: 

Ξυπνάω το πρωί γεμάτος ενέργεια, διάθεση, ελπίδα, θάρρος. 

Κάθε μέρα γνωστοί και συγγενείς μου τηλεφωνούν. Ανησυχούν για το πώς τα πάω. 6 μήνες άνεργος, ένα χρόνο απλήρωτος. Ρωτούν πως την βγάζω, αν βρήκα δουλειά, αν είχα κάτι νεότερο από την παλιά μου δουλειά στο Metropolis. Λένε ότι κινδυνεύω και από κατάθλιψη. 

Μα εγώ ξυπνάω νωρίς κάθε πρωί, με πάθος να ζήσω την μέρα, με πράγματα να κάνω, με στόχο. Έχω γεμίσει συναισθήματα. Χαρά, ενθουσιασμός, πάθος, οργή, μίσος, αγάπη. Και αργά το βράδυ κοιμάμαι κατάκοπος, μα περήφανος και αξιοπρεπής. Έχω πάθει κάτι; Άλλα έπρεπε να μου συμβαίνουν. 

Τι είναι αυτό που μου δίνει ζωή; 

Είναι η ελπίδα ότι θα πάει καλύτερα το κράτος; ότι θα τελειώσει η κρίση; ότι θα ανοίξουν οι δουλειές των αφεντικών και θα βρω και εγώ μία; ότι το παλιό μου αφεντικό, o Ανδρέας Κουρής, θα με λυπηθεί και θα μου δώσει αυτά που μου χρωστάει; ότι θα βρεθεί κάποιος που θα τον αναγκάσει να τα δώσει;…. Σκατά, αν περιμένω κάποιο χέρι να με σώσει, ή θα πεθάνω από την πείνα ή που θα χάσω τον εαυτό μου και τα λογικά μου. 

Ζωή μου δίνει ο αγώνας μου, ο αγώνας μας. Ο συνάδελφος που δίπλα μου διεκδικεί με πάθος αυτά που του ανήκουν. Που δεν με αφήνει μόνο μου. Που με παίρνει τηλέφωνο αργά το βράδυ για να δει αν γύρισα από την αφισοκόλληση. Που μιλάμε περισσότερο για τις ζωές μας τώρα παρά όταν δουλεύαμε δίπλα, δίπλα. Που με εμψυχώνει όταν βλέπει ότι λυγίζω. 

Ζωή μου δίνει ο θυμός. Η εξοργιστική αδικία που μια ζωή δούλευα για ψίχουλα και το αφεντικό μου πλούτιζε. Και τώρα που τα θέλει όλα δικά του με πετάει στα σκουπίδια. Γιατί είναι ταξικός ο θυμός μας. Γιατί είναι αυτοί και εμείς. Οι εργάτες και τ’ αφεντικά. 

Ζωή μου δίνει η αλληλεγγύη. Φίλοι που ξανασυναντηθήκαμε μέσα από αυτόν τον αγώνα. Κόσμος που γνώρισα και μου συμπαραστέκεται. Δεν είναι ελεήμονες, είναι σύντροφοι. Δεν μου χτυπούν συγκαταβατικά την πλάτη. Δεν μου δίνουν ελεημοσύνη. Παλεύουν μαζί μου, για μένα, για τον δίπλα μου, για τον εαυτό τους. 

Ζωή μου δίνουν οι φίλοι μου. Που με στηρίζουν και με εμψυχώνουν. Που δεν έχουν προσκυνήσει ακόμα. Που δεν έχουν ισοπεδωθεί από την μηχανή του συστήματος. Που μου στέλνουν μήνυμα «κουράγιο», «γερά», «συνεχίζουμε». 

Ζωή μου δίνει η ανισότητα. Που το πρώην αφεντικό μου χρωστάει 2 δις και είναι πρώτη μούρη και εγώ ψάχνω 100 ευρώ γιατί μου κόψανε το ρεύμα. Που αυτός πάει για καταδύσεις, έχει κανάλι, κάνει κοσμική ζωή και εγώ χρωστάω τρία νοίκια. Που αυτός μπορεί να πληρώνει λιγότερους φόρους από εμένα. Που για να σώσει την τσέπη του, καταστρέφει τις ζωές μας και δεν τρέχει τίποτα διότι είναι επιχειρηματίας με πλάτες. Με πνίγει η αδικία και η φωνή μου βγαίνει πιο δυνατή, από πιο βαθιά. 

Ζωή μου δίνουν οι ξεπουλημένοι συνάδελφοί μου. Εργοδοτικοί, παρτάκηδες, εγωιστές, αδίστακτοι. Όσα περισσότερα αναξιοπρεπή, βρώμικα, κλεμμένα, εργοδοτικά ευρώ παίρνουν τόσο περισσότερο πείσμα με γεμίζουν. 

Ζωή μου δίνει η κάθε μέρα. Γεμάτη. Κουβέντες, τηλέφωνα, συνέλευση, αφίσες, κείμενα, σχέδια, απόψεις, διαφωνίες, παροτρύνσεις. 

Ζωή μου δίνει το χθες που πάλεψα. 

Ζωή μου δίνει το σήμερα που το ζω. 

Ζωή μου δίνει το αύριο που εγώ ορίζω. 

Γιατί θέλω να ζήσω και όχι να επιζήσω.

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012

Αξίζει προσοχής...


Ο καπιταλισμός στηρίζεται από ανθρώπους που σκέφτονται το "ΕΓΩ", ο κομμουνισμός στηρίζεται από ανθρώπους που σκέφτονται το "ΕΜΕΙΣ". Αυτή είναι η διαφορά...

Τετάρτη 22 Αυγούστου 2012

Τοις ποίων ρήμασι πειθόμενοι μωρέ;

Της
Λιάνας Κανέλλη
(Από τον «Ριζοσπάστη»)

Δεν σε αναγνωρίζω ρε φίλε. Δεν σε αναγνωρίζω ρε άνθρωπε Έλληνα του διαβόητου 21ου αιώνα. Ούτε συμπολίτη θέλω να σε πω, ποτέ σύντροφος άλλωστε δεν ήσουν, εκείνο δε το συνάνθρωπε, εκείνο το ρε πατριώτη, κάπου κάπου σου κόλλαγε και δεν μετάνιωνα την καλημέρα που αντάλλασσα μαζί σου. Ησουνα περήφανος για την προσφυγική καταγωγή σου. Κι ο διπλανός μας ακόμη περισσότερο, εκείνος που ανδρώθηκε στις γερμανικές αλυσίδες παραγωγής αλλά έμεινε λεύτερος, έλεγε, στο πνεύμα. Αμ εκείνη την άλλη τη φιλενάδα μας, την κοσμοπολίτισσα, που της άρεσε η έθνικ μουσική κι έκλαιγε με τα παιδάκια στα φανάρια και για τη δυστυχισμένη καντηλανάφτισσα, τη Ρουμάνα χήρα που δεν είχε στον ήλιο μοίρα, όχι μόνο δεν την αναγνωρίζω, αλλά δεν θέλω να την ξέρω.

Σας κοιτάω και βλέπω φάτσες τραβηγμένες απ΄ το μίσος. Μια φανατίλα, καλά κρυμμένη πίσω απ΄ το μικροαστισμό σας, έχει ποτίσει ακόμα και τις ρυτίδες των βλεφάρων σας. Το μάτι σας γέμισε απ΄ εκείνους τους κόκκους σκιάς που σπάνε το φως της καλοσύνης, και το δείχνουν όπως είναι, μάτι θεριού πεινασμένου και ματαιόδοξου, μάτι απαίδευτο στο κάλλος. Μόλις δείτε ή ακούσετε πως κάποιος άθλιος ψωροκασίδης, ντυμένος στα μαύρα Ελληναράς, χτύπησε, έσφαξε, έλιωσε έναν όποιον αλλοεθνή, αλλόθρησκο, αλλόδοξο, αλλόχρωμο, μετανάστη, που όμως να μην είναι ματσωμένος τουρίστας που αφήνει γερό πουρμπουάρ, λάμπετε. Γυαλίζει εκείνο το φοβισμένο σκατόψυχο, που έλεγε κι η γιαγιά μου, εγώ σας. Θεριεύει σα μουσολίνικο λοφίο φτιαγμένο από χιτλερικό μουστάκι και στολίζει το καθαρό σας κούτελο σαν κέρατο βερνικωμένο. Θυμώνετε με κάθε ψίθυρο ότι το θύμα ήταν άνθρωπος και δη απόκληρος και δυστυχισμένος, ξωπεταμένος από θεούς κι ανθρώπους, κι είχε κι αυτός κάπου μια μάνα ή ένα παιδί που τον κλαίνε. Στ΄ αρχ... σας, μολογάτε. Να μην ερχότανε. Να μην περιέφερε το σκούρο δέρμα του, ο λιγδιάρης, ο διαφορετικός, ο οπωσδήποτε γι' αυτό το λόγο κλέφτης, φονιάς, απατεώνας.

Σας ξεσκάτισε τη μάνα. Σας μάζεψε τον κήπο. Έφτυνε το γυαλισμένο αυτοκίνητο να μην σας το ματιάσουνε έτσι που το είχε γλείψει κι άστραφτε το χρήμα σας. Κράτησε τα χωράφια και την επιδότησή σας ζωντανά. Χρόνια τώρα, πάνω από δυο δεκαετίες. Εκανε πόρτα στο μαγαζί. Επλυνε γονατιστός και σκάλες και βρωμιές. Σας έβαψε το σπίτι. Κάθε μπουκιά λαδιού και κάθε κόκκος φράουλας έχει μια σταγόνα απ΄ τον ιδρώτα του. Τον ιδρώτα του μετανάστη. Το ακαθάριστο εθνικό σας προϊόν έχει ένα μεγάλο ποσοστό τοις εκατό απ΄ το αίμα του. Εσείς οι Νεοέλληνες, οι φωναχτεροί. Οχι όλοι. Οι μπουρδελοκάφτες, τα πρωταθλητάκια του πισώπλατου μαχαιρώματος, οι κουραδόμαγκες του μόχθου του άλλου, τα φασισταριά της διπλανής πόρτας, εσείς δεν ήσασταν που γινόσασταν έξαλλοι όταν σας έλεγαν τον πατέρα τουρκόσπορο και τη μάνα παστρικιά;

Έχει και αλήτες και φονιάδες ανάμεσό τους, λέτε. Σίγουρα έχει. Οπως έχει κι ανάμεσό μας. Παιδεραστές, λαμόγια, βιαστές, φονιάδες. Ράτσα καθαρή από έγκλημα πού θα την βρείτε ωρέ ρατσιστές, φυλή ανώτερη της τάξης των τιμολογημένων ηλιθίων από επιλογή; Εσείς που δεν μπορείτε να καταλάβετε μήτε γράμμα απ΄ την προτροπή του ποιητή: «Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις...νά τη πετιέται από 'ξαρχής. Αντριεύει και θεριεύει. Και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου...». Καβαλάτε μια μηχανή, με μαύρο μπλουζί φτιαγμένο από παιδιά δούλους στο Μπαγκλαντές, ένα λοστάρι, μια κάμα μαχαιριού δουλεμένη από μετανάστες πάλι, κάπου στην κεντρική Ευρώπη των δανειστών και κυνηγάτε ως δράκους κάτι αφύλαχτα αδύναμα ανθρωπάκια του θεού χωρίς στον ήλιο μοίρα. Κι ύστερα πάτε στη μάνα ή την γκόμενα να σας πλύνει τη ρατσιστική αδρεναλίνη απ΄ τα σώβρακα που βρέχονται γιατί δεν βρήκατε αντίσταση κι ήταν εύκολο το φονικό... Σιγά ρε πατριδοκάπηλοι και πατριδοκλέφτες. Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, λέει ο εθνικός Σολωμός, που δεν ήξερε και καλά τα ελληνικά, είναι η ελευθερία. Οχι από τα σπαρμένα πτώματα Ιρακινών, Πακιστανών, Πολωνών, Αλβανών, των εξαθλιωμένων θυμάτων των καπιταλιστών χορηγών σας... Μάσκες Ελλήνων γεμίσαμε κι η χώρα αιματηρός καρνάβαλος κατάντησε. Τοις ποίων ρήμασι πειθόμενοι μωρέ;

Ω! ξειν αγγέλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι.

Κυριακή 20 Μαΐου 2012

Ευτυχώς υπάρχουν και αυτές οι φωνές…

Ακριβοί και λαμπεροί συνάδελφοί μου, μεγαλοδημοσιογράφοι…
Έχετε δίκιο, ακριβοί και λαμπεροί μου συνάδελφοι. Καλά κάνετε και μας δείχνετε τη σκληρή πραγματικότητα που προκαλέσαμε με την ψήφο μας τις τελευταίες ημέρες. Ακυρώνονται τα όνειρά μας με αυτό που συμβαίνει από τις 6 Μαΐου!


Του
Αλέκου Α. Ανδρικάκη
(Από το cretalive.gr)

Ώστε είναι αλήθεια; Έρχεται η καταστροφή; Έρχεται η ελληνική συντέλεια; Η Μέρκελ έχει θυμώσει τόσο με την Ελλάδα; Κι ο Σόιμπλε τα ίδια; Θα μας διώξουν από το ευρώ; Θα μας γυρίσουν στη δραχμή; Τελειώνουν τα λεφτά μας; Δεν θα πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις Θα σταματήσουν τα νοσοκομεία και τα φαρμακεία να έχουν φάρμακα; Θα λείψει η βενζίνη από τα πρατήρια καυσίμων; Θα λείψουν τα μακαρόνια κι οι κονσέρβες από τα σούπερ μάρκετ ; Θα τρέχουν βελζεβούληδες στους δρόμους; Θα μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι;

Ακριβοί κι αγαπητοί μου συνάδελφοι, Όλγα, Γιάννη, Μανόλη, Παύλε (αχ μωρέ Παύλε…), Έλλη, Αλέξη, Πόπη, Άρη, Νίκο, έχω κατατρομάξει με τις αλήθειες σας… Έχω φοβηθεί, μα την Παναγία, με την τραγωδία που μου περιγράφετε ότι έχουμε μπροστά μας εμείς οι απείθαρχοι Έλληνες… Δεν μου την τεκμηριώνετε, φυσικά, αυτή την αλήθεια σας, αλλά μικρή σημασία έχει αυτό, αφού για να το λέτε εσείς που σχετίζεστε άμεσα με την εξουσία, που συχνά κάνετε και διακοπές με τους κυβερνώντες μας, κάτι θα ξέρετε παραπάνω… Μικρή σημασία, επίσης έχει, ότι εγώ έμαθα πως η πληροφορία τεκμηριώνεται, αποδεικνύεται, δεν πλασάρεται απλώς, κι ό,τι πιάσουμε… Ίσως τα δικά σας τα σχολειά, δίπλα στην εξουσία, έχουν άλλα προγράμματα σπουδών…

Καταστρεφόμαστε λοιπόν. Και δεν το κατάλαβαν οι Έλληνες! Καταστρεφόμαστε εξαιτίας της ψήφου των Ελλήνων! Άπονε κι αγνώμονα λαέ! Δεν σας άκουσε, δεν άκουσε την έκκληση του Νίκου (Ευαγγελάτου) μία ώρα πριν κλείσουν οι κάλπες, το απόγευμα της Κυριακής 6 Μαΐου. «Έχουμε εντυπωσιακό αποτέλεσμα, προλαβαίνετε να το αλλάξετε», ήταν το νόημα της έκκλησής του προς τους ψηφοφόρους, υποψιάζοντας τον κόσμο για το δραματικό για το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα exit poll (φυσικά ήταν παράνομο να το ανακοινώσει) και καλώντας τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να το αλλάξουν. Και να τα αποτελέσματα. Μια χώρα ελεύθερη μέχρι το ξημέρωμα της 6ηςΜαΐου, με περήφανους πολίτες, που δούλευαν και χαίρονταν τη ζωή, που δημιουργούσαν, που απολάμβαναν τη Δημοκρατία και την εθνική κυριαρχία, που πανηγύριζαν με τη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνησή τους, που έβλεπαν όλα να δουλεύουν ρολόι στον τόπο τους, οι ευτυχείς πολίτες της την έκαναν εκείνη την Κυριακή μια χώρα μπροστά σε κίνδυνο!

Αχ, ακριβοί και λαμπεροί μου συνάδελφοι, δεν σας άκουσαν προεκλογικά οι Έλληνες, αυτή η αχάριστη ράτσα. Και να οι συνέπειες τώρα! Από τις 6 Μαΐου ο κίνδυνος είναι πλέον υπαρκτός:

-Να αυτοκτονήσουν από την ανέχεια και την απόγνωση 2.000 Έλληνες!

-Να μείνουν χωρίς δουλειά 1,2 εκατομμύρια άνθρωποι, κυρίως νέοι!

-Να κινδυνεύουν άμεσα να μείνουν χωρίς δουλειά άλλες εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι!

-Να περάσουν το όριο της φτωχοποίησης 2.000.000 συνάνθρωποί μας!

-Να διπλασιαστούν μέσα σε λίγους μήνες οι άστεγοι και οι άνθρωποι που προσφεύγουν στα συσσίτια!

-Να καταργηθούν οι συλλογικές συμβάσεις και να μειωθούν οι μισθοί κατά 40%!

-Να μείνουν απλήρωτοι ή ανασφάλιστοι όσοι έχουν ακόμη δουλειά!

-Να μειωθούν οι συντάξεις στα 500 ευρώ!

-Να κλείσουν 500.000 επιχειρήσεις κι άλλες τόσες να μην κάνουν ούτε σεφτέ!

-Να γεμίσει η αγορά ακάλυπτες επιταγές και να αποσυρθούν καταθέσεις!

-Να μπουν νέοι φόροι αλλά και χαράτσι μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ!

-Να μεταναστεύουν από τη χώρα χιλιάδες νέοι!

-Να παίρνουν μισθό 360 ευρώ οι νέοι μέχρι 25 χρόνων. Το 40% απ’ αυτούς, δηλαδή, γιατί το υπόλοιπο 60% ούτως ή άλλως δεν θα βρει δουλειά, ούτε θα πάρει ποτέ επίδομα ανεργίας!

-Να μειωθεί το επίδομα ανεργίας στα 300 ευρώ!

-Να παίρνει δώρο Πάσχα 44 ευρώ ο νέος που έχασε τον πατέρα του και το κράτος αποφάσισε να τον ενισχύει, καθώς είναι σπουδαστής και φυσικά άνεργος!

-Να κλείσουν σχολεία, νοσοκομεία, βιβλιοθήκες!

-Να υποθηκευτεί ο δημόσιος πλούτος υπέρ των δανειστών!

-Να κάνουν κουμάντο στην Ελλάδα οι εκπρόσωποι της τρόικα και να οριστεί πραγματικός πρωθυπουργός ο Ράιχενμπαχ!

-Κι εκτός αυτών, να μην πάρουν τα λεφτά τους οι δανειστές μας και να γυρίσουμε στη δραχμή. (Αν και διαδικασία εξόδου από την Ευρωζώνη ούτε υπάρχει, ούτε κανείς την έθεσε, ενώ ο πρόεδρος του Eurogroup Γιούνκερ τα έβαλε με όσους ψευδώς απειλούν τους Έλληνες με συνέπειες!)

Α, και το βασικότερο, να κινδυνεύει η χώρα να μην κυβερνάται πλέον από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ! Με όλα τα παραπάνω μπορούμε να ζήσουμε, με αυτό το τελευταίο, χωρίς γαλάζιους και πράσινους στην κυβέρνηση, πώς θα ζήσουμε, μου λέτε;

Έχετε δίκιο, ακριβοί και λαμπεροί μου συνάδελφοι. Καλά κάνετε και μας δείχνετε τη σκληρή πραγματικότητα που προκαλέσαμε με την ψήφο μας τις τελευταίες ημέρες. Ακυρώνονται τα όνειρά μας με αυτό που συμβαίνει από τις 6 Μαΐου! Εσείς μας προειδοποιήσατε, μας προειδοποιείτε νύχτα μέρα, αλλά εμείς δεν το καταλαβαίνουμε. Τόσο χάσαμε την τσίπα μας, τελικά; Τόσο γαϊδούρι έγινε ο Έλληνας;

Μου επιτρέπετε, ελπίζω, να σας αποκαλώ συναδέλφους, εσάς τους μεγάλους, ακριβούς και λαμπερούς…

Δοξάζω το όνομά σας που μας ανοίγετε τα μάτια! Εγώ, ένας φοβισμένος, επαρχιώτης, επισφαλώς εργαζόμενος και υποψήφιος άνεργος, επαρχιώτης συνάδελφός σας, από το Ηράκλειο… (Φαντάζομαι ο δικός σας μεγάλος μισθός είναι διασφαλισμένος, ούτως ή άλλως… Αν σας άγγιζε η κρίση, όπως το 90% των Ελλήνων, οι αναλύσεις σας θα ήταν διαφορετικές…)

Σάββατο 10 Μαρτίου 2012

MPEG-4 Video Codec

The XviD is an MPEG-4 video decoder for PC. Its purpose is to compress the video to enable faster transmission over computer networks or for more efficient storage on computer disks.

Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

The Restart Page

Tribute to Old Operating System

Since it is the weekends, I am not going to publish anything geeky or technical today. However I want to share a website called The Restart Page which simulates unlimited rebooting experience from vintage operating systems. Basically the web page is created as a tribute to the most significant operating systems that has been part of our geek lives. The page contains 17 restart options where it will emulate the restart process of the operating system. It really does bring back some good old memories by just looking at the restart simulation…

The Restart Page simulates reboot for the following operating systems: Amiga Workbench, Apple II, Mac OS 7, Mac OS 9, Mac OS 10, Openstep, Rhapsody, Rhapsody DR2 MS OS/2 Warp, QNX, Windows 1, Windows 3, Windows 95, Windows 98, Windows Me, Windows 2000 and Windows XP.
From raymond/blog/