PEIRATIKO REPORTAZ:
Της
Πόπης Χριστοδουλίδου
(αναδημοσίευση από http://peiratikoreportaz.blogspot.com/2011/05/blog-post_8710.html)
Είχαμε ήδη την πρώτη έκρηξη «βόμβας» μεγάλης ισχύος στις εφημερίδες, όταν, η κ. Γιάννα, αφού έγινε το πρώτο πρόσωπο της ημέρας και κάλυψε στο έπακρο την ματαιοδοξία της, πήρε την χαντζάρα και «έσφαξε» τους εργαζόμενους στον «Ελεύθερο Τύπο»
Τότε νομίζαμε οι πιο πολλοί στα άλλα μετερίζια του Τύπου πως πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό.
Η λογική του βολεμένου, που δεν του χτυπούσαν ακόμα την πόρτα, οι «μπουρλοτιέρηδες»!
Και μετά ήρθαν οι κανονιέρηδες κι άρχισε ο πόλεμος, ο σκληρός, ο ανελέητος, ο καθημερινός κι όλο και πιο πολλοί ανυπεράσπιστοι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ έπεφταν στο πεδίο της μάχης.
Και πάλι, οι βολεμένοι, τα «τσιράκια» των αφεντικών και η μεγάλη κατηγορία των τύπων του «δεν βαριέσαι», «δεν με αφορά», «εμάς δεν μας φθάνει» το κακό και άλλα τέτοια κατάπτυστα, νόμιζαν πως θα γλιτώσουν.
Με πρόσχημα την κρίση, θα μας μακελέψουν, φωνάζαμε, τότε, οι εκπρόσωποι, στο Μικτό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ.
Ο κυρ-Σόμπολος απτόητος κι αυτός κι η παράταξή του, «γιουσουφάκια» των εκδοτών, των ιδιοκτητών ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών το «έπαιζαν» οι «κακόμοιροι», οι ισχυροί εκπρόσωποι των δημοσιογράφων, που δεν περίμεναν, φυσικά, το μακελειό και τους ψήφιζαν για μια θεσούλα, για δημόσιες σχέσεις, για γκλαμουράτες δεξιώσεις, με γλάστρες, πουλημένους και χαφιεδίσκους.
Κι όταν η κρίση έσκασε μύτη, στην αρχή, πριν καν πατήσει το ποδάρι της, οι εκδότες είχαν προαναγγείλει το μακελειό.
Αλλά ήταν… τρελή η εκπρόσωπος και δεν το εννοούσαν, απλώς φοβέριζαν, έλεγαν, τότε, ακόμα και κάποιοι, εκτός δεξιών η κρυφοδεξιών παρατάξεων, με μανδύα αριστερού…
Τώρα, από την σφαγή περάσαμε στο άθλιο μακελειό.
Γιατί, όταν κάνεις συνεχώς, βήματα οπισθοχώρησης, σε περνάνε για βλάκα και σου αλλάζουνε τα… φώτα.
Οι μακελάρηδες έφθασαν προ των πυλών, με στολίσκο ολόκληρο, γεμάτο κανόνια και «τσιράκια» έτοιμα να σφάξουν εσένα, για να γλιτώσουν -έτσι… νομίζουν- οι ίδιοι, το κεφάλι τους.
Ηρθε η ώρα να «δίνει» ο ένας τον άλλο, δίχως ντροπή, να «τρώει» ο ένας τον άλλο, ψυχρά και προκλητικά, ο λεγόμενος κανιβαλισμός σε όλο του το… φρικτό κι αποτροπιαστικό… μεγαλείο…
Η ώρα, που έπεσαν οι μάσκες και είδαμε να στηρίζουν τα γιουσουφάκια, στις συνελεύσεις το αφεντικό, χρησιμοποιώντας ακόμα και βία κατά συναδέλφων τους…
Μας βρήκαν μπόσικους, μακριά από τους υπόλοιπους εργαζόμενους, ψωνισμένους, φαντασμένους και παρτάκηδες και τώρα θα μας μακελέψουν.
Γιατί, τι άλλο εκτός από μακελειό είναι να εργάζεσαι εκ περιτροπής, να σου κόβουν την κατοχυρωμένη με ΣΣΕ, εργασία της Κυριακής, αφού πρώτα έχουν κάνει απολύσεις
και τώρα, να σου λένε, μείον 10% στο μισθό, ο κ. Μπόμπολας, χτες
και μείον 15%, ο κ. Ψυχάρης, την Δευτέρα, που μας έρχεται…
Και καθίστε και… φρόνιμα.
Ήδη, στο «Έθνος» το φιρμάνι λέει, «ή 10%, μείωση μισθού ή 100 απολύσεις.
Και το 10% προστίθεται στο 25-30%, που ήδη σου έκοψαν, την περασμένη εβδομάδα, από την εργασία της Κυριακής…
Και πες, πως το δέχεσαι, το 10%, για να μην χαθούν θέσεις εργασίας.
Ποιος σου το εγγυάται, αυτό, όταν οι δεσμεύσεις της πλάκας
διευθυντών και αρχισυντακτών αποδείχτηκαν ψεύτικες και απατηλές, πριν έλθει το… ξημέρωμα κι όταν οι ίδιοι οι εκδότες συγχρόνως και απολύουν και κάνουν περικοπές σε μισθούς και σου ξεκαθαρίζουν, πως, στο εκτελεστικό απόσπασμα δεν θα είσαι, λένε, μόνος.
Θα είναι και οι φίλοι σου από τον ΔΟΛ και ένας θεός ξέρει, ποιοι άλλοι, πόσοι άλλοι και μέχρι που.
Μέχρι πότε!
Εδώ πλέον το μακελειό της αξιοπρέπειάς μας έχει όνομα, διεύθυνση και ανάληψη ευθύνης.
Από την αρχή, σου λένε.
Η πεθαίνεις μόνος σου, σιγά-σιγά, αλλά σταθερά και σου πληρώνουμε τα έξοδα κηδείας ή σε εκτελούμε στα τρία μέτρα, 1η του Ιουνίου και σε παίρνει το κάρο της δημαρχίας, αφού λεφτά για το γραφείο τελετών, δεν θα σου δώσουμε!
Κι όλα αυτά γίνονται, με φόντο τις εκλογές στην ΕΣΗΕΑ.
Γιατί, οι εκδότες κι οι καναλάρχες έχουν γραμμένη την ΕΣΗΕΑ στα παλιά τους, τα παπούτσια κι ο φουκαράς, ο άνθρωπός τους, ο κ. Πάνος Σόμπολος προσπάθησε να μας συνετίσει να δεχτούμε να μας κάνουν την κηδεία και να βγάλει, ο ίδιος έναν ωραιότατο επικήδειο κι εμείς αρνηθήκαμε.
Γιατί σκεφτήκαμε, πως την ζωή μας, όπως και τον θάνατό μας, κυρ-Πάνο κακομοίρη δεν θέλουμε να τα χρωστάμε σε κανέναν.
Και τι κάνουμε αδέλφια;;;
ΌΧΙ δεν υπογράφουμε ποτέ την κατάργηση των κλαδικών μας ΣΣΕ,
ΔΕΝ υπογράφουμε ποτέ την θανατική μας καταδίκη
ΔΕΝ λέμε ποτέ ναι στις ομαδικές εκτελέσεις συναδέλφων και φίλων μας στο απόσπασμα που μας ετοίμασαν, με πρόσχημα την κρίση δεν παραδινόμαστε,
ΔΕΝ δεχόμαστε να μας κόψετε τον… αέρα κι όταν σκάσουμε πια δίχως στάλα οξυγόνο, να μας στείλετε στεφάνι και να μας κάνετε και τα της κηδείας!
Φθάσαμε στο τέρμα ή στην νέα αρχή;;;
Η αξιοπρέπειά μας δεν πουλιέται,
δεν χαρίζεται,
δεν είναι διαπραγματεύσιμη.
Στο μακελειό αυτό, όλοι μαζί, ενωμένοι απαντάμε με ένα βροντερό όχι.
Και το πράττουμε, πρώτοι, οι πιο παλιοί δημοσιογράφοι, για να δώσουμε το παράδειγμα και έναν δρόμο αξιοπρεπή να βαδίσουν και οι νέες γενιές.
Οι δημοσιογράφοι με τους χαμηλότατους μισθούς, της 24ωρης απασχόλησης, που είμαστε μαζί με όλους τους εργαζόμενους της χώρας, μια γροθιά ισχυρή, κατά του μνημονίου, του ΔΝΤ και των κυβερνήσεων, που ξεπουλάνε τα πάντα και μακελεύουν τον λαό, δεν είναι ποτέ δυνατόν
να πέσουμε αμαχητί.
Πρώτα και πάνω από όλα είναι θέμα αξιοπρέπειας.
Γιατί δημοσιογραφία και δημοσιογράφοι δίχως αξιοπρέπεια
θα μας φθάσουν στο σημείο να κρατάμε στα χέρια μας το αρωματισμένο με τους αγώνες και το μεράκι μας φύλλο της εφημερίδας και να είναι άσπρο.
Όχι λευκό,
όχι γραμμένο.
Σαν να μην γράψαμε ποτέ υπηρετώντας τον πολίτη, τον άνθρωπο και την αλήθεια.
Τώρα μυρίζει απλώς… μπαρούτι.
Τότε δεν θα μυρίζει τίποτα
Θα είναι άοσμο τελείως.
Ποτέ, να μην γίνει, αυτό, συνάδελφοι…
Ποτέ!
Πόπη Χριστοδουλίδου
Υ.Γ. 1. Οι εφημερίδες, όπως και όλα τα ΜΜΕ θα επιβιώσουν μόνο, αν στηριχθούν, στους εργαζόμενούς τους, οι οποίοι δεν έπαψαν να τα στηρίζουν, παρά τις αντιξοότητες, ούτε στιγμή!
Υ.Γ. 2. Η δημοσιογραφία θα συνεχίσει να υπάρχει μόνο, αν εμείς κρατήσουμε, τώρα, γερή αντίσταση και δώσουμε μάχη, για να συνεχίσουμε να υπηρετούμε την αλήθεια και τον λαό.
Τον εργαζόμενο, τον φοιτητή, τον υπάλληλο, τον συνταξιούχο.
Τον περήφανο έλληνα εργαζόμενο, που αντιστέκεται!
Υ.Γ 3. συνάδελφοι στο alter και σε όποιο άλλο μμε μάχεστε και υποφέρετε, σας σκεφθόμαστε, είμαστε στο πλευρό σας και σας σφίγγουμε το χέρι, γιατί , όσο είμαστε μαζί , όλοι μια ψυχή, τόσο θα υπάρχει ελπίδα να μείνουμε όρθιοι, απροσκύνητοι και πάντα αγωνιστές.
Ποτέ φοβισμένοι.
